توسعه آلومینیوم در اوایل قرن بیستم
درب و پنجره آلومینیوم اصفهان در اوایل قرن بیستم، تولید آلومینیوم به طور گسترده تری انجام شد و این ماده وارد صنایع ساختمانی شد. یکی از اولین پروژه‌های بزرگ که در آن از آلومینیوم به شکل گسترده استفاده شد، ساختمان امپایر استیت (Empire State Building) در نیویورک بود که در سال ۱۹۳۱ تکمیل شد. در این پروژه، آلومینیوم به طور عمده در ساخت قاب‌های پنجره و جزئیات داخلی به کار رفت.
استفاده در هواپیما و تأثیر آن بر معماری
در طول جنگ جهانی اول و دوم، آلومینیوم به دلیل وزن سبک و استحکام بالای خود به ماده اصلی در ساخت هواپیما تبدیل شد. این تجربه ها باعث شد تا معماران به استفاده از درب و پنجره آلومینیوم اصفهان در پروژه های ساختمانی نیز ترغیب شوند. پس از جنگ جهانی دوم، تکنیک های تولید انبوه آلومینیوم توسعه یافت و هزینه این ماده کاهش یافت، که این امر به گسترش استفاده از آن در معماری کمک کرد.
انقلاب آلومینیوم در معماری مدرن
دهه ۱۹۵۰ را می‌توان نقطه عطفی در استفاده از آلومینیوم در معماری دانست. در این دوره، سازه‌های بلند مرتبه و آسمان خراش‌ها به عنوان نمادهای مدرنیته و پیشرفت شناخته شدند و آلومینیوم به ماده‌ای ایده آل برای این نوع سازه‌ها تبدیل شد.
دیوارهای پرده‌ای
یکی از مهم ترین پیشرفت‌های معماری در این دوره، معرفی دیوارهای پرده ای (Curtain Walls) بود. این دیوارها از قاب های آلومینیومی و شیشه تشکیل شده بودند و درب و پنجره آلومینیوم اصفهان به ساختمان ها ظاهری سبک و مدرن می بخشیدند. نمونه ای برجسته از این نوع ساختار، ساختمان لورنس در شیکاگو است که در سال ۱۹۵۲ تکمیل شد. درب و پنجره های آلومینیومی به علت انعطلاف زیاد که دارا می باشند و قابلیت به کارگرفته شدن در موارد مورد استفاده مختلف بسیار کاربرد و کارایی دارند و به کاربران امکانات زیادی می دهند.